Για “το ευάριθμο αλλά ηρωικό προσωπικό της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης”, έκανε λόγο χθες στα εγκαίνια της έκθεσης για τον Βρετανό αρχαιολόγο Τζων Πετλέμπουρι, που σκοτώθηκε στο Ηράκλειο κατά τη Μάχη της Κρήτης, ο δήμαρχος Ηρακλείου, Αλέξης Καλοκαιρινός. Και η αναφορά θα είχε νόημα αν υπήρχε και μια επιπρόσθετη “έμπρακτη αγωνία” για τη στήριξη της σπουδαίας Βιβλιοθήκης και του ελάχιστου (ευκολομέτρητου, αυτό σημαίνει το “ευάριθμο”, λίγου δηλαδή) και προφανώς ηρωικού προσωπικού της, που δίνει περίπου μόνο του τη μάχη για τη στήριξή της, χρόνια τώρα.
Διαφορετικά, η δήλωση του δημάρχου απλώς μοιάζει με ένα τιμητικό μνημόσυνο για μια υποϋπηρεσία, όπως έχουν καταντήσει τη σπουδαία Βιβλιοθήκη, οι δημοτικές αρχές και οι κατά καιρούς “αρμόδιοι” αλλά όχι και υπεύθυνοι του δήμου Ηρακλείου.
Η υποβάθμιση της Βικελαίας, που έγινε τουλάχιστον αισθητή στα χρόνια της δημαρχίας Κουράκη με αρχή εκείνον τον ανεκδιήγητο αντιδήμαρχο Οικονομικών που ρώτησε “τι μας αποφέρει οικονομικά η Βικελαία” για να κρίνει αν θα τη στηρίξει κιόλας, με τη συνύπαρξη των θησαυρών της με τρωκτικά σε κάποια υγρά υπόγεια, με τα σχέδια συνύπαρξης Βικελαίας και μπαρ και οδήγησε στις πρωτοφανείς κινητοποιήσεις των Ηρακλειωτών το 2011, δυστυχώς δε διακόπηκε κατά την περίοδο της δημαρχίας Λαμπρινού, θεωρητικά ενός καλύτερου γνώστη της έννοιας της Βικελαίας από τον προκάτοχό του. Που όμως δε φάνηκε ούτε να ενδιαφέρεται ούτε να θέλει ούτε να επιδιώκει…
Τώρα ο δήμαρχος είναι, και από την προηγούμενη επαγγελματική του ενασχόληση, ακόμα καλύτερος γνώστης του θέματος. Γενικά του θέματος, γιατί φοβούμαι ότι μέχρι πολύ πρόσφατα δεν ήταν καν επισκέπτης, και προφανώς όχι γνώστης, της σπουδαίας Βικελαίας, των προβλημάτων και των προοπτικών.
Αν κάποιος παρακολούθησε την πορεία της Βικελαίας τα πολλά τελευταία χρόνια θα έλεγε συμπερασματικά ότι αυτή η πόλη αντί να την έχει καμάρι και τιμή της, περηφάνια της, μαζί με την Ιστορία της ένα μεγάλο τμήμα της οποίας είναι στις αδιάβαστες ακόμα σελίδες της Βιβλιοθήκης, την αντιμετωπίζει περίπου ως βαρίδι στο όνομα του Μαμωνά και της “εξέλιξης”… Ποιος δεν έκανε αυτή τη διαπίστωση από τους φωτεινούς του τόπου που ασχολήθηκε ενεργά με τη Βιβλιοθήκη και τις περιπέτειές της; Ο Σπανάκης, ο Σταυρινίδης, ο Γιανναδάκης, ο Σαββάκης; Όλοι τους έφυγαν με την πίκρα ότι η Βικελαία ήταν το αποπαίδι του δήμου.
Προφανώς δεν κρίνεται ακόμα η περίοδος του Αλέξη Καλοκαιρινού. Όμως συνειρμικά τρομάζει η αναφορά, με έναν τρόπο που μοιάζει με μνημόσυνο, στο “ευάριθμο αλλά ηρωικό προσωπικό της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης”…
Candiot
